Google presenta a última versión do seu ‘Terminator’

Boston Dynamics, a compañía de robótica controlada por Alphabet -que agrupa todos os negocios de Google-, acaba de presentar a última versión da súa humanoide Atlas. É máis pequeno (1,75 metros de altura) e lixeiro (85 quilogramos) que o seu irmán maior. Pero o máis relevante é a axilidade que mostra o enxeño á hora de realizar as tarefas para as que está programado, ata o punto de que é capaz de responder as distraccións e de reincorporarse cando o tiran ao chan.

O vídeo publicado pola firma tecnolóxica empeza cun paseo entre árbores por un parque nevado. O novo robot mantén perfectamente o equilibrio mentres avanza polo terreo irregular, adaptándose sobre a marcha aos distintos obstáculos. O Atlas aparece despois entre dous andeis, colocando unha caixa duns 4,5 quilogramos de peso. A máquina procede coa tarefa sen maiores problemas. A cousa complícase xusto despois.

Na toma aparece un humano que lle tira a caixa cun pau de hockey ao chan. O robot reacciona e a recoller para cumprir a tarefa. O técnico de Boston Dynamics segue interrompendo a faena, tentando desequilibralo. O aparello con celebro de silicio non cesa no seu empeño por coller a caixa. Cara ao final do vídeo, o empregado dálle un empuxón por detrás ata tiralo cara á fronte. Tras uns segundos, o robot empuxa move os brazos e impúlsase para volver levantarse.

O empregado dálle un empuxón por detrás ata tiralo cara á fronte. Tras uns segundos, o robot empuxa move os brazos e impúlsase para volver levantarse

O gran reto que afrontan os enxeñeiros que desenvolven este tipo de tecnoloxía non é só conseguir que as máquinas manteñan en equilibrio, senón que poidan reincorporarse tras caer. Iso obrigaba aos técnicos para reiniciar todo o proceso. Os sensores que utiliza o novo Atlas nas súas pernas e o corpo permiten logran ese equilibrio, mentres analiza o terreo de maneira constante, explica a compañía.

Que é un verme auditivo?

De súpeto, sorprendémonos asubiando un reggaeton que escoitamos na radio. Calma, reiniciamos, pensemos noutra cousa. Pero aos dous minutos, as nosas neuronas volven bailar á súa son. Este fenómeno chámase verme auditivo, e o neurólogo recentemente falecido Oliver Sacks comparábao no seu libro Musicofilia cun tic ou un ataque.

patrón de musica repetitiva

Unha vez espertada a besta cun son afín ou unha asociación mental, o neurogusano pode torturarnos a pracer durante horas. Algúns psicólogos cren que o cerebro trata así de completar unha melodía inconclusa, e outros opinan que é unha maneira de que a mente siga traballando mentres está ociosa.

Hai pouco, o xornal británico The Guardian facíase eco do arrepiante caso dun home cuxo verme, adoptando as formas de diferentes melodías, quedouse a vivir no seu cerebro. Sufría unha verdadeira psicose musical que lle impedía, mesmo, concentrarse na tarefas cotiás.

Non hai unha fórmula máxica para fabricar a estes invasores da nosa mente, aínda que a industria musical téntao con denuedo. Parece ser que axudan as melodías simples, repetitivas e con algún patrón rítmico inesperado.

Segundo un estudo dirixido polo musicólogo Alisun Pawley e o psicólogo Daniel Mullenstein, outros elementos crave serían o número de sons e matices introducidos no coro ou os esforzos vocais do cantante. O seu hit parade das cancións máis infecciosas de todos estaos presidido por We are the Champions (1977), de Queen.

O meteorito que matou unha persoa

Un equipo de científicos da India confirmou que o obxecto que matou a unha persoa nun centro educativo ao sur do país o 6 de febreiro era efectivamente un meteorito, un feito sen precedentes.
Desafiando unha declaración previa da NASA en sentido contrario, o National College Instrumentation Facility (NCIF), que recolleu e estudou o material caído atopado na localidade de Vellore, emitiu un ditame positivo."Con base no estudo, conclúese que os obxectos caídos son meteoritos xa que contiñan condritas carbonáceas, que son pezas de meteoritos non metálicos que conteñen gránulos minerais", segundo explicou o geólogo e director do NCIF K. Anbarasu, que encabezou o equipo, en declaracións a Deccan Herald.
Tras indicar que os materiais foron estudados baixo microscopio electrónico de varrido (SEM) para comprender o seu características micro morfológicas, dixo que a análise da sustancia a través de SEM-EDX (por dispersión de enerxía de raios X Espectroscopia) "A presenza de ferro, níquel, titanio, osíxeno, carbono, silicio, sodio, aluminio, calcio, manganeso, xofre e potasio no material confírmanse", dixo, engadindo que os materiais tamén se estudaron baixo a técnica FTIR (Fourier Transform Infrared) que revelou a presenza de hidrocarburos alifáticos.
O descubrimento do NCIF produciuse días despois de que a NASA opuxésese á afirmación do goberno de Tamil Nadu de que un home morreu por mor dun impacto de meteorito, que os científicos consideran un evento insólito.

imaxe real do meteorito responsable da morte dunha morte en India

Partículas de humor científico

Un grupo de especialistas en mediciña rexenerativa, dirixido por Anthony Atala (Winston-Salem, EE UU), demostrou a viabilidade de tecidos vivos impresos. As células serían instaladas por microcanales para poder adaptar a cada un un órgano bioartificial que sexa capaz da revascularización no organismo. Ter impreso un corazón poderá deixar de ser só unha metáfora poética, para ser un gran avance para o medicamento moderno.
A raiz desta noticia o debuxante Dani Gove e o matemático Santiago García (Aitor Menta) publican esta viñeta.

Un bólido cruza o ceo de Canarias

Un bólido foi captado durante a noite do domingo 14 de febreiro cruzando o ceo preto das costas das Illas Canarias, sobre o océano Atlántico, segundo informou o Observatorio Astronómico e Geofísico en Modra (Eslovaquia), a través da súa conta de Twitter. O paso deste obxecto brillante produciuse a uns 15 quilómetros por segundo, segundo sinalaron os expertos. Esta observación foi posible grazas a un equipo instalado polo organismo eslovaco no observatorio de Canarias, tanto o situado no Teide, como no Roque dos Raparigos, na illa da Palma.
Este equipo, coñecido como AMOS, proporciona información científica sobre os meteoros, aqueles fragmentos moi pequenos dos órganos do sistema solar, que, ao entrar na atmosfera da Terra, producen unha enorme luz, consecuencia de que o seu material quéimase ao contacto coa capa que protexe o planeta.

video do fenómeno

Achan, por primeira vez, a forma de teletransportar un organismo vivo

Nunca ata agora estiveramos tan preto de Star Trek e o impresionante teletransportador que permitía á tripulación da nave Enterprise desmaterializarse nun punto e reaparecer instantaneamente noutro. Un equipo mixto de investigadores das Universidades de Purdue, en Estados Unidos, e Tsinghua, en China, elaborou, en efecto, o primeiro esquema realizado ata agora para teletransportar o estado cuántico interno (a memoria) dun microorganismo vivo a outro. A investigación constitúe un espectacular avance no camiño, hoxe propio da ciencia ficción, do teletransporte de seres viventes completos.

O esquema proposto por Tongcan Li e Zhang-qi Yin prevé o uso de osciladores electromecánicos e circuítos superconductores para lograr o seu ambicioso obxectivo. Nun artigo publicado en Science Bulletin, os investigadores propoñen tamén un esquema para crear un estado de "Gato de Schrödinger" no que un microorganismo pode estar en dous lugares ao mesmo tempo.

En 1935, Erwin Schrödinger propuxo un experimento imaxinario que consistía en encerrar un gato vivo dentro dunha caixa na que se introduciu tamén unha probeta con gas venenoso e un dispositivo, dunha soa partícula radioactiva e que tiña unha probabilidade do 50% de desintegrarse nun tempo dado. Ao desintegrarse a partícula, o veleno quedaría liberado e o gato morrería sen remedio. Unha vez pasado o tempo establecido, teriamos un 50% de probabilidades de que a partícula se haxa desintegrado e atopar que o gato está morto, e outro 50% de que non fose así e o gato siga vivo. No idioma da Física Cuántica, estariamos ante unha superposición de dous estados posibles (vivo ou morto) que non se concretará ata o instante en que se abra a caixa. Ata ese momento, en efecto, poderiamos dicir sen medo a equivocarnos que o gato está vivo e morto ao mesmo tempo. Só abrindo a caixa modificaremos o estado de Superposición e faremos que se concrete unha das dúas posibilidades.