Cada vez que un estado ou nación decide terminar a guerra contra as drogas, prodúcese unha especie de baile de tres pasos. Primeiro xérase moita polémica e temor; despois a xente veo posto en práctica e entende o que significa; e por último a xente ofrece o seu apoio.
En México, durante a última década o número de mulleres en prisión por delitos contra a saúde ou de drogas aumentou de maneira alarmante, a unha taxa superior á dos homes. No caso das mulleres, é máis do 100 por cento comparado cos homes, que é de ao redor de 40 por cento, segundo afirmou Ana Pecova.
Despois de que Coloreado legalizase a mariguana e a xente vise que as tendas legais pagaban impostos e non a vendían menores, o apoio incrementou e agora o 58 cento da poboación está a favor e só o 38 por cento quere prohibila outra vez.
Despois de que Portugal despenalizara todas as drogas en 2001 e empezase a utilizar todo o diñeiro para mellorar a vida dos adictos no canto de castigalos, o consumo de drogas inyectables reduciuse nun 50 por cento. Incluso o policía que encabezou a oposición contra a despenalización cambiou de parecer en público e o policía que encabezou a oposición contra a despenalización cambiou de parecer en público e dixo que esperaba que todo o mundo seguise o exemplo de Portugal.
Despois, Suíza legalizou a heroína para as persoas que levan máis de dez anos sendo adictas (cun sistema chamado tratamento asistido con heroína, ou TAH); ninguén morreu dunha sobredose de heroína legal e a delincuencia reduciuse significativamente. Por esta razón, o 70 por cento do electorado suízo, que é moi conservador, votou para manter a heroína legal nun referendo nacional.
Como este debate empeza a ser cada vez máis común, existen moitos malentendidos e equivocacións que pasan por feitos. É lóxico, xa que se trata dun tema complexo que preocupa á xente que quere protexer aos seus fillos e previr o dano. Con todo, os seus medos non teñen fundamentos. Estes son os tres conceptos principais que axudan a disipar algunhas das preocupacións ao redor da legalización.
O peor aspecto da guerra contra as drogas, á miña entender, é a violencia que causa, do mesmo xeito que a prohibición do alcol creou á o Capone. Cando unha sustancia é ilegal, os comerciantes ven obrigados a recorrer á violencia para protexer o seu territorio.
Imaxina que tes unha licorería. Se alguén che rouba unha botella de vodka e dásche conta, podes chamar á policía sen necesidade de recorrer á violencia. Pero se vendes marihuana ou crack e alguén che tenta roubar, debes loitar contra eles, xa que non tes apoio da lei. E tes que asegurarche de que ninguén se volva a meter contigo. A guerra contra as drogas, como dixo Charles Bowden, crea unha guerra polas drogas, con armas de lume e sangue.
Cando se legaliza unha droga, as empresas non reciben curmá de risco porque non están a asumir máis riscos que os que venden patacas ou edicións da Biblia. E cando a curmá de risco desaparece, o produto legal é significativamente máis barato que o produto prohibido.
Ninguén quere que haxa un colapso no prezo cando se legalice porque podería aumentar o consumo. (Cando un produto vólvese máis barato, máis xente pódeo comprar. Por exemplo, se hoxe baixa o prezo da cervexa á metade, máis persoas sairían a bebela). Así que compensas a brecha cos impostos, igual que en Colorado e Washington. Así se mantén o mesmo prezo e ao mesmo tempo déixase en bancarrota aos narcotraficantes. Todos gañan porque eses impostos pódense destinar á construción de escolas ou a servizos de atención aos adictos para cambiar a súa forma de vida.
Cando se prohibe unha sustancia, como o alcol, o cannabis ou a cocaína, non é que esta simplemente desapareza, senón que pasa a ser dos criminais. De súpeto, os delincuentes teñen moito máis diñeiro que antes, miles e miles de millóns. E que fan con todo ese diñeiro? Algúns llo levan a casa como ganancia e, como calquera outro empresario, invísteno noutros negocios.
FONTE
FONTE
