A obra maestra de Einstein cumple 100 anos

O 25 de Novembro de 1915 Albert Einstein publicou na academia prusiana de ciencias en Berlin a teoría que acabaría por culminar o seu mito. A relatividade xeral era unha continuación dá xeral, a idea que houbera presentado 10 anos antes cando era funcionario dá oficina de patentes de Suíza. Naquel ano milagroso de 1905, Einstein mostrou como o movemento modifica a percepción do espazo e do tempo, pero a velocidade da luz e as leis da física sempre son as mesmas con independencia da velocidade á que se mova o observador. Con estes fundamentos, en 1907, Einstein tivo a que considerou a idea máis feliz da súa vida. Nun dos seus famosos experimentos mentais, deuse conta de que unha persoa en caída libre e alguén que flota no espazo terían unha sensación similar, coma se a gravidade non existise. Máis adiante, observou tamén que estar de pé sobre a Terra, atraído pola forza da gravidade do planeta, non sería moi distinto de atoparse nunha nave espacial que acelerase para producir o mesmo efecto. A partir desta intuición, Einstein expúxose que tanto a gravidade como a aceleración deberían ter a mesma causa, que sería a capacidade de obxectos con moita masa como os planetas ou as estrelas para curvar un tecido continuo formado polo espazo e o tempo, dúas dimensións que durante milenios consideráronse separadas e absolutas nas que a materia existía e interactuaba. O efecto desa curvatura e dos obxectos movéndose sobre ela é o que percibimos como a forza da gravidade ou, explicado nas palabras de John Archibald Wheeler, o espazo dille á materia como moverse e a materia dille ao espazo como curvarse. O primeiro gran experimento que serviu para confirmar a validez das formulacións da Relatividade Xeral foi o dirixido polo astrónomo británico Arthur Eddington en 1919. Durante unha eclipse solar, observou que tal e como predicía a teoría, a masa do Sol facía que a luz procedente das estrelas que se atopaban detrás da estrela se curvase. Probábase así que un gran obxecto era capaz de deformar o espazo-tempo e que mesmo a luz debía desviarse para seguir a nova xeometría. Xusto un ano despois da gran guerra, un científico do bando vencedor dera a gloria co seu esforzo a outro nado no país derrotado. A partir dese momento de alto valor científico e simbólico, o creador das teorías relativistas converteuse para sempre no científico máis reconocible do mundo.